an older boy {Nathan Mustang}

Dreame liep in haar droom door de gangen, ze moest maar eens gaan rondkijken, hier op deze school. Dat wist ze nog, en nu was het moment daar.  Ze sloop uit haar kamer, Sarah sliep nog. Ze opende de deur, kraak. Nee, dacht ze. Niet weer. Snel keek ze naar Sarah. Gelukkig, ze werd niet wakker. Ze sloop de gang op, richting de Schoolyard. Daar was ze benieuwd naar. Ook dat had ze in haar droom gezien, ze had gezien dat er een Schoolyard was en dat ze nu hier liep. Ze liep verder en kwam langs allemaal deuren. Het waren ook kamers, kamers voor meisjes. Ze had namelijk nog geen een jongen gezien, of dat was toeval. Ze dacht aan iemand. Daar dacht ze wel vaker aan. Het was een jongen die niet hier op school zat, ze had immers nog geen jongens gezien. Het was iemand van haar oude school, die ze overigens niet miste. Maar hem, die miste ze wel. Hij was voor haar een held geweest, iemand die ze nooit zou vergeten. Hij had haar gered en niemand anders. Ze wist dat ze ergens, heel misschien, van hem hield. Maar.. Hij zou nooit van haar houden, nooit om haar geven. Hij had haar dan wel gered, maar dat deed er niet toe. Voor hem. Ze was hem nu kwijt. Nog meer dan eerst. Dat was de enige die ze aardig vond op haar school, de enige. Maar hij deed nooit aardig tegen haar. Nooit. Behalve toen. Maar dat was een keer, voor hem niets, voor haar veel betekenend.
Ze was aan het denken, dat merkte ze omdat ze plotseling buiten stond. Het was warm, dat was prettig. Ze liep door en ging op een bankje zitten. Het was het enige bankje op heel het pleintje. Ze keek wat rond en zag iets. Er bewoog iets. Daar, verderop. Ze keek beter en zag toen wat het was. Het was een jongen, duidelijk ouder. En hij kwam haar kant uit. Snel keek ze weg. Ze hoefde even geen contact, wat nou als hij haar stom vond. Alleen omdat ze jonger was. Dan. Wat dan? Ze dacht na, wat zou ze doen. Doen alsof ze hem niet had gezien of gewoon wel. Ze wist het niet. Maar ze wist eigenlijk ook dat ze niet bang hoefde te zijn. Ze kon wel wat, met woorden. Ze hield niet van vechten, als ze dat deed waren het woorden die uit haar mond vlogen. Dat kon ze, dus als hij begon, zou hij er van langs krijgen. Maar ondanks dit was ze toch lichtelijk bang. Ze kende hem immers niet.

~sorry niet echt een lange post... Hopelijk kun je er iets mee =)

De afgelopen dagen was het warm geweest. Verschijnende keren had Nathan mensen horen zeuren over de warmte, terwijl hij zijn zwalk route afliep. Man, als het sneeuwde zeurden ze dat het te koud was en nu de zon eindelijk eens scheen, was het weer te warm. Wel, Nathan vond het allemaal wel best. Zijn kracht zorgde ervoor dat het weer weinig invloed op hem had. Als het koud was hield het vuur dat in zijn aderen stroomde hem warm. En als het heet was, dan deerde het hem niet. Verdraait handig, als je het aan hem vroeg. Met een verveeld gezicht slenterde Nathan verder over het schoolplein. Tot nu toe had hij geen nieuwe personen leren kennen, en als hij eerlijk was, had hij daar ook helemaal geen behoefte aan. Ten eerste omdat er gewoon geen jongens te vinden hier en ten tweede, het was hem teveel werk zich opnieuw voor te stellen, erachter te komen wat de ander leuk vond, enzovoort, enzovoort. Het was een ritueel dat Nathan niet telkens wou herhalen, vooral omdat hij niet zeker wist of die persoon hem wel wat leek. Stel dat het niet zijn type mens was? Dan was al die moeite voor niets geweest. Nathan noemde het luiigheid, al lag dat anders en dat wist hij zelf diep van binnen. Zichzelf open stellen voor anderen was niet bepaald zijn ding. Waarom? Tsja, dat wist hij ook niet echt… Zijn verveelde blik viel op een bankje, waar een jong meisje op zat. Gaan of niet? Voor de jongen er erg in had slenterde hij haar kant op. Oh god… Waarom? Waarom?! Dat meisje was overduidelijk zoveel jonger dan hem, wat moest hij tegen haar zeggen? Maar goed, het was te laat om nu nog weg telopen. Nathan haalde zijn handen uit z’n broekzakken en hielt vlak bij het bankje neer. “Bezwaar tegen als ik naast je kom zitten?” vroeg hij, met een redelijk neutrale stem. “Aangezien dit het enigste bankje is..”

Ze was aan het denken, dat merkte ze omdat ze plotseling buiten stond. Het was warm, dat was prettig. Ze liep door en ging op een bankje zitten. Het was het enige bankje op heel het pleintje. Ze keek wat rond en zag iets. Er bewoog iets. Daar, verderop. Ze keek beter en zag toen wat het was. Het was een jongen, duidelijk ouder. En hij kwam haar kant uit. Snel keek ze weg. Ze hoefde even geen contact, wat nou als hij haar stom vond. Alleen omdat ze jonger was. Dan. Wat dan? Ze dacht na, wat zou ze doen. Doen alsof ze hem niet had gezien of gewoon wel. Ze wist het niet. Maar ze wist eigenlijk ook dat ze niet bang hoefde te zijn. Ze kon wel wat, met woorden. Ze hield niet van vechten, als ze dat deed waren het woorden die uit haar mond vlogen. Dat kon ze, dus als hij begon, zou hij er van langs krijgen. Maar ondanks dit was ze toch lichtelijk bang. Ze kende hem immers niet.
Het was al te laat, ze hoorde nu duidelijke voetstappen. Ze keek toch maar naar de jongen die aan kwam lopen. Ze kon moeilijk naar de andere kant blijven kijken. Hij kwam steeds dichterbij. Hij zag er op zich niet verkeerd uit. Hij had een normale gezichtsuitdrukking op zijn gezicht en dat deed haar goed. Ze keek even van top tot teen naar hem en zag toen dat hij zijn handen uit zijn broekzakken haalden. Ze schoot in paniek. Ze probeerde rustig te blijven het niet te laten merken. Ze spande zacht haar spieren aan. Ze kon zo wegrennen, er was echter een probleem. Ze was heel langzaam, gym was niet haar beste vak. Bijna haar slechtste zelfs. Ze staarde naar de handen van de jongen, maar dat was maar voor even, want al gauw zei de jongen tegen haar, 'Bezwaar tegen als ik naast je kom zitten?' En even later, 'Aangezien dit het enigste bankje is..' Het was vriendelijk, wel met een neutrale stem, maar wel vriendelijk. Zo oogde ze het dan. Met nog een kleine angst in haar zei ze, 'Nee hoor, ga zitten.' Ze glimlachte. Hopelijk had hij het niet door. Ze keek nu recht voor zich uit. Ze wachtte tot hij ging zitten.

Nu Nathan zo naar het bankje staarde, was hij er ook wel even aan toe om enkele minuten te gaan zitten. Want hoelang had hij nou precies gelopen? Nou ja, hij wist het niet aangezien hij geen horloge bij de hand had, en ook niet op de klok had gekeken toen hij vertrok. Het was haast een dagelijkse routine, om telkens een heel stuk te lopen. Wat moest hij anders doen? Huiswerk maken? Hah! Nathan dacht er niet eens aan. Sommige docenten schenen echt te vergeten dat hij ook een privé leven had –niet dat dat nu veel inhield, maar oké-. Nu moest hij ook toegeven dat lang concentreren op één ding, dat hij het dan compleet afraffelde. Als je daar tussen moest kiezen, dan was het toch liever totaal niet maken. Dat bespaarde hem weer een hoop hoofdpijn en hersengekraak. Afwachtend keek Nathan naar het meisje. Hoe oud zou ze wezen? Zeker niet ouder dan twaalf jaar, dat wist hij zeker. Hmm… Tussen de negen en twaalf jaar, daar hielt hij het bij. 'Nee hoor, ga zitten.’ Hoorde Nathan haar zeggen. Halleluja! Direct plofte Nathan zijn achterwerk naast haar neer en liet zijn ellebogen op z’n knieën rusten, waardoor hij wat naar voren leunde. “Bedankt!” In zijn stem klonk de oprechte dankbaarheid. Eindelijk hadden zijn voeten eens wat rust, dankzij haar. Straks had ze hem geweigerd. Met een kalme blik staarde Nathan voor zich uit. Wat moest hij nu doen? Een gesprek beginnen? Dat zou de situatie wel minder akward maken. “Je zit nog niet zo lang op deze school of wel?” Vanuit zijn ooghoeken keek Nathan naar het meisje, probeerde hij de emotie op haar gezicht eens te lezen. Toen stak hij zijdelings een hand naar haar uit, zonder zich echt naar haar toe te draaien. “Ik ben Nathan Mustang trouwens, mocht je daarin geïnteresseerd zijn.” Urgh, hier begon die cirkel al… Die eeuwige cirkel van zichzelf voorstellen en zo. Geweldig!

Het was al te laat, ze hoorde nu duidelijke voetstappen. Ze keek toch maar naar de jongen die aan kwam lopen. Ze kon moeilijk naar de andere kant blijven kijken. Hij kwam steeds dichterbij. Hij zag er op zich niet verkeerd uit. Hij had een normale gezichtsuitdrukking op zijn gezicht en dat deed haar goed. Ze keek even van top tot teen naar hem en zag toen dat hij zijn handen uit zijn broekzakken haalden. Ze schoot in paniek. Ze probeerde rustig te blijven het niet te laten merken. Ze spande zacht haar spieren aan. Ze kon zo wegrennen, er was echter een probleem. Ze was heel langzaam, gym was niet haar beste vak. Bijna haar slechtste zelfs. Ze staarde naar de handen van de jongen, maar dat was maar voor even, want al gauw zei de jongen tegen haar, 'Bezwaar tegen als ik naast je kom zitten?' En even later, 'Aangezien dit het enigste bankje is..' Het was vriendelijk, wel met een neutrale stem, maar wel vriendelijk. Zo oogde ze het dan. Met nog een kleine angst in haar zei ze, 'Nee hoor, ga zitten.' Ze glimlachte. Hopelijk had hij het niet door. Ze keek nu recht voor zich uit. Ze wachtte tot hij ging zitten.
Hij plofte neer. Zo die zat. Hij had blijkbaar een stuk gelopen want hij zag er wat moe uit. Hij ging wat naar voren zitten en zei met een dankbare stem, 'Bedankt!' Dat een lachje op het gezicht van Dreame. Die nu met haar ooghoek naar de jongen keek. Hij keek ook, ow nee. Snel keek ze weg. Als hij het maar niet gezien had. Dat zou vreselijk zijn geweest. Wat nou als het wel zo was. Als hij zou weten dat ze naar hem keek. Wat zou hij denken. Wat moest hij denken. Hij zei, 'Je zit hier vast nog niet zo lang op school of wel?' Ze keek nu dan toch naar hem. Ze kon moeilijk weigeren antwoord te geven. Ze zei dan ook met een redelijk zelfverzekerde stem, 'Ja dat klopt, ik ben gisteren pas aangekomen.' De zekerheid in haar stem was niet of nauwelijks te horen. Voor hem dan, voor haar viel dat mee. Zij vond dat het wel echt zekerheid was, maar niet op een egoïstische manier. Gewoon nog altijd aardig.
Hij stak zijn hand uit, het was niet echt een hele goede hand. Hij was immers niet echt van voren, maar het was genoeg. Hij zei, 'Ik ben Nathan Mustang trouwens, mocht je daarin geïnteresseerd zijn.' Ze keek hem aan. Hij keek haar aan. Nathan. Dat was een bijzondere naam. Wat zou het betekenen. Daar had ze altijd al wat mee gehad. Zo wist ze vele namen, maar deze, deze wist ze niet. Ze stak haar hand ook uit en pakte zijn hand vast. Ze schudde hem eventjes, en zei toen, 'Ik ben Dreame Fox.' Ze glimlachte.

Haar blik brandde op hem, Nathan kon het duidelijk voelen. Maar of het het nou echt stoorde? Nee, dat dan weer niet. Ze was een jong meisje, die -aan haar houding te zien- nog wat nerveus over kwam. Oudere kinderen waren eng, iemand waar je tegenaan keek als een jonger persoon. Wel, zo had hij dat zelf ervaren dan in zijn wat jongere jaren. Hoe dat meisje hem zag was voor hem niet helemaal duidelijk. Misschien verafschuwde ze hem. Was ze bang voor hem. Dat laatste wou Nathan niet. Alleen mensen die hij absoluut niet mocht, zouden bang voor hem moeten wezen, maar een klein meisje? Dat wou hij voorkomen. Jongere kinderen konden soms best nog wel eens grappig zijn, ondanks dat het niet zijn beste vrienden zouden worden. Maar toch zou Nathan niet overdreven lief tegen haar gaan doen. Hij zou zichzelf blijven, want zo leerden anderen hem kennen. Het lag aan dat meisje zelf of ze hem zou accepteren of niet. Na zijn vraag over hoe lang ze hier al was, draaide hij zijn gezicht haar kant op. Zo ging het communiceren iets gemakkelijker en werd hij niet telkens afgeleid door andere projectielen die over het schoolplein zwalkten. 'Ja dat klopt, ik ben gisteren pas aangekomen.' Ah, dat verklaarde een hoop. Zelf was hij ook nog niet zo lang hier, alleen lang genoeg om uit te maken wat hij níet ging doen. 'Heb je al andere kinderen leren kennen?' Een beetje interesse tonen kon geen kwaad... Nathan rechtte zijn rug nadat hij zichzelf had voorgesteld en ze zijn hand aannam. 'Ik ben Dreame Fox.' Dreame... Werkelijk, die naam was heel nieuw voor hem. Nathan glimlachte vriendelijk. 'Wel, aangenaam kennis te maken dan!'

'Je zit hier vast nog niet zo lang op school of wel?' Ze keek nu dan toch naar hem. Ze kon moeilijk weigeren antwoord te geven. Ze zei dan ook met een redelijk zelfverzekerde stem, 'Ja dat klopt, ik ben gisteren pas aangekomen.' De zekerheid in haar stem was niet of nauwelijks te horen. Voor hem dan, voor haar viel dat mee. Zij vond dat het wel echt zekerheid was, maar niet op een egoïstische manier. Gewoon nog altijd aardig. De jongen keek haar aan, hij zei, 'Heb je al andere kinderen leren kennen?' Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Hij toonde interesse, iets wat veel, heel veel mensen, nooit hadden gedaan. Hij was geïnteresseerd in haar? Ze keek heel even verontwaardigd, verbaasd, maar dat veranderde al snel. Ze antwoordde, 'Alleen mijn kamergenoot, Sarah Verbelen, misschien ken je haar.' Omdat ze ook wat interesse in hem wilde tonen vroeg ze, 'En jij? Ben jij al lang hier?'
Hij stak zijn hand uit, het was niet echt een hele goede hand. Hij was immers niet echt van voren, maar het was genoeg. Hij zei, 'Ik ben Nathan Mustang trouwens, mocht je daarin geïnteresseerd zijn.' Ze keek hem aan. Hij keek haar aan. Nathan. Dat was een bijzondere naam. Wat zou het betekenen. Daar had ze altijd al wat mee gehad. Zo wist ze vele namen, maar deze, deze wist ze niet. Ze stak haar hand ook uit en pakte zijn hand vast. Ze schudde hem eventjes, en zei toen, 'Ik ben Dreame Fox.' Ze glimlachte.
Nathan gaf ook een glimlach, hij zei, 'Wel, aangenaam kennis te maken dan!' Haar glimlach veranderde in een gewone lach. Ze keek nog steeds naar hem en zei toen, 'Mee eens, aangenaam kennis te maken.'

'Alleen mijn kamergenoot, Sarah Verbelen, misschien ken je haar.' Nathan schudde zijn hoofd eens. Die naam vertelde hem helemaal niks, want tsja, die Sarah was vast een leeftijdsgenoot van haarzelf, en daar zocht hij geen contact mee. Behalve nu dan, deze ene uitzondering. Maar waarom Dreame? Waarom zocht hij nu juist haar uit? Brak hij daardoor zijn eigen gewoontes? Nathan wist het zelf ook niet, ze leek gewoon een normaal meisje. Oké, misschien niet helemaal "normaal". Ze had ongetwijfeld -zoals alle leerlingen hier- een gave. Voor dagelijkse, oninteressante mensen ware wij -degenen met gaves- anders. Abnormaal. Maar wat betekende "normaal" nou eigenlijk? 'Nee, ik ken haar niet. Maar als ze je kamergenoot is, moet ze vast wel aardig zijn.' Weer glimlachte Nathan. 'En jij? Ben jij al lang hier?' Onverschillig haalde hij zijn schouders op. Voor hem leek hij hier al een eeuwigheid te wezen, al was hij hier nog maar nou wat... Twee á drie dagen? 'Voor mijn gevoel lang zat,' antwoordde hij vaagjes, terwijl hij zijn vingertoppen naar elkaar toebracht en zag hoe lichte, kleine vonkjes er vanaf sprongen. 'Wat voor gave heb jij eigenlijk, Dreame?'

'Alleen mijn kamergenoot, Sarah Verbelen, misschien ken je haar.' Hij schudde zijn hoofd. Nee, helaas. Maar dat kon ook wel kloppen. Zij was hier ook pas en hij zag er niet echt uit om contact te zoeken met haar 'leeftijdsgenoten'. Ze haatte dat woord. Ze was jong. Ja, dat was ze. Maar nooit had ze goed om kunnen gaan met haar 'Leeftijdgenoten'. Ze kon veel beter met ouderen opschieten. Nathan zei, 'Nee, ik ken haar niet. Maar als ze je kamergenoot is, moet ze vast wel aardig zijn.' Hij glimlachte. Ze keek hem aan. Ook zij glimlachte naar hem. Omdat ze ook wat interesse in hem wilde tonen vroeg ze, 'En jij? Ben jij al lang hier?' Hij haalde zijn schouders op. Ze was eigenlijk best benieuwd. Hij antwoordde, 'Voor mijn gevoel lang zat.' Dat was een vaag antwoord. Maar er was iets anders dat haar aandacht trok. De vonkjes toen hij zijn handen naar elkaar toe bracht. Ze keek er gefascineerd naar. Dat was dus iemand met de gave Fire. Die had ze nog nooit gezien. Ze vond dat altijd zo bijzonder. Hij vroeg aan haar, 'Wat voor gave heb jij eigenlijk, Dreame?' Ze keek hem aan. En zei, 'Nou, als je naar mijn naam kijkt weet je het eigenlijk al. Dreame.' Ze glimlachte, en vervolgde, 'Nee dat is flauw van mij, dat is eigenlijk pure toeval. Ik ben een Predictor, dromenvoorspeller. Of hoe je het dan ook wil noemen. Jij hebt blijkbaar de gave Fire zie ik.' Ze lachte.